سروده های ارزشی

علی عشقَست و پرچمدارِ عشق است

علی گنجینه ی اسرارِ عشق است

علی سر چشمه ی فیض الهی است

علی دریایِ گوهرباری عشق است

علی آیینه ی لطفِ خداوند

علی فرماندهِ پیکارِ عشق است

علی از کعبه تا محراب طی کرد

علی آن کاروانسالارِ عشق است

علی باشد وَصی خَتمِ رُسُل را

علی در زندگانی یارِ عشق است

علی شمسِ جهان آرای هستیست

علی سرچشمه ی انوارِ عشق است

علی عدل و علی تقوا، علی عشق،

علی روشنگرِ افکارِ عشق است

علی بُنیانگذارِ عشقبازیست

علی آن نقطه ی پرگارِ عشق است

علی در عاشقی عاشقتر از عشق

علی مولا و میدان دارِ عشق است

علی اکبر شجعان

اي ضريحت همه را قبلة حاجات حسين 

ذكر نامت به لبم در همه اوقات حســين

كعبــه هردم بـه طواف حَرَمت مي آيد

اي خدا را به جهان مظهر و مِرآت حسين

دست در دست ستمگر ننهادي و هنـــوز

آيد از حنجره ات نغمة « هيهات » حسين

تو چه كردي كه خدا تا به قيامت كرده

در دل خلق بـه پـا ماتم عُظمـات حسين

در كنــار بدنت آمدم و ديدم كـــه ـ

تيغ كين بوسه زده برهمه اعضات حسين

دم به دم داغ بـه داغ دلت افزود عدو

اي بـه قربان تـو و قلب شكيبـات حسـين

مي شــوي پيـشـروِ قـافـلـه و مي آيـ

دختر فاطمـــه همواره به همرات حسين

بر سر ني سر تو جلوه گري مي كند  و ـ

مي شود چشم رقيـه به رُخَت مات حسين

دخترت گاه به رخسارة خود حس مي كرد

دست سنگين و پر از سيلي اعدات حسين

چه گذشته بـه دل خواهر تو وقتي كه ـ

ديده چشمـان تَـر و خشكي لبهات حسين

*‌‌‌‌‌ ‌‌     *  ‌‌     *

شام روشن شده از روي تو اي ماه و ببين

چشــم هــا آمده از بهر تماشات حسين

خوب شــد بودي و ديدي چــــه كشيد

اهل بيت تــو به دروازة ساعات حسين

خوب شد آمدي و دختر غمديده تــو را

كرد در گوشــة ويرانه ملاقات حسـين

دختر كوچك تو پيش تو جان داد چو ديد

غرق خاكستر و خون چهرة زيبات حسين

علي اكبر شجعان

و چشمه ای همه خوناب می شود چشمم

به رهگذار تو در قـــاب می شود چشمم

و با جمـال تو شــاداب می شــود چشمم

پی شفــای تو ای زخم خورده بهر دعا

مقیـم گوشه محــراب می شــود چشمم

کنار بستر بیماری ات ز شب تا صبـح

چو شمع خسته و بی خواب می شود چشمم

اگر که ساحل وصلت نمی شود نزدیک

اسیــر پنجـه گــرداب می شــود چشمم

کنار تربت پــاک تو ای ستــاره من

شـریک غربت مهتــاب می شــود چشمم

دمی که قصه داغ غـم تو می گویـم

دوباره مرغِ دل را بال و پَر سوخت

درختِ عدل و دین را بارو بَر سوخت

به حالِ خسته ی زهرایِ اَطهَر،

دلِ خون گشته ی خَیرُ البَشَر سوخت

گُلِ رُخسارِ زهرا در جوانی،

زِ جورِ دشمنان از اشکِ تر سوخت

چه زهرایی که خون گریید چندی

دلِ پاکش زِ هجرانِ پدر سوخت

از آن آتش که برپا شد زِ اَعدا

دلِ خورشید در رُخسارِ قمر سوخت

زِ جَنّت دیده واکُن یا مُحَمّد(ص)

ببین باغَت زِ بیدادِ عُمَر سوخت

گلِ باغِ تورا پهلو شکستند

نهالِ نورَسِ او را ثمر سوخت

علی بشتاب کز جورِ پلیدان،

گُلَت اندر دلِ دیوارو در سوخت

بمیرم من علی مظلومتر شد

دلِ عالَم برآن مظلومتر سوخت

#

تو ای ماهِ شبِ مظلومِ تاریخ

چرا قدِّ هِلالَت را شرر سوخت

چو پهلویِ تورا  مولا علی دید،

به حالِ زارت از سوزِ جگر سوخت

علی شد بی تو تنها در مدینه

در این راهِ بلا بی همسفر سوخت

پَس از تو چاه و نخلِستان پناهَش،

زِ دردو داغِ تو شب تا سَحَر سوخت

پس از تو مجتبی مسمومِ کین گشت

حُسینت را عَطَش کام و جگر سوخت

نبودی کربلا، کز تشنه کامی

ببینی کامِ آن والا پسر سوخت

دلِ زینب به هنگامِ اسیری،

زِ دیدارِ سری در طشتِ زر سوخت

بمیرم من که پهلویِ تو زهرا

زِ ظلمِ ظالمان از میخِ در سوخت

دلِ «محزون» درونِ سینه بگداخت

وزآن آتش مرا پا تا به سر سوخت

علی اکبر شجعان

اَلوَلایاتُ مَضامیرُ الرَّجال:

مسؤلیتها، ميدانهاى مسابقه ى  شما است.

جانِ من آموز رمز زندگی

از علی در عالَمِ درماندگی

در مقام و منصبِ اَمّارگی

کن علیهِ نفسِ خود سازندگی

از علی بشنو برادر این مقال

اَلوَلایاتُ مَضامیرُ الرَّجال

نفس را سرکوب کن درهرمقام

کی مقامی شد برای کس مُدام

چون که گیری یک اموری را زمام

یاد آور گفته ی اوّل امام

باشد این پُست و مقامت را مجال

اَلوَلایاتُ مَضامیرُ الرَّجال

چون به پُستی می رسی خود را مباز

در مقامِ امتحانی خوش بساز

پُستها وادار می سازندت به ناز

گفتم و می گویمت بازهم باز

گفته ی مولا علی طبقِ روال

اَلوَلایاتُ مَضامیرُ الرَّجال

علی اکبر شجعان

ای امـام راحـل ای روحِ خدا

 ای به جانان واصل ای روحِ خدا

ای به قـربـانِ نـگـاه مسـت تو

 بر سر مـا سـايبـانِ دسـت تـو

ای سـرآغـازِ كتـابِ عشــق ما

 ای درخشان آفـتابِ عشـق مـا

بعـدِ تو، ای باغبـانِ انــقــلاب

 گشته ابری آسمــانِ انقــلاب

لــكّه های سركـش ابـر سياه

هجـمه آوردند ازهر سو به ماه

ای رسـولِ بـي نـظـيرِ انـقلاب

 بعـد تو، بعـد ازغديــر انـقلاب،

از جفـــایِ همـرهانِ بـي وفـا

باز غوغـایِ سقـيفه شـد به پا

همرهانِ مانده جا از همـرهی

 بر عليــه نایـبَت سيـد عـلـي

فتنه پشـت فتنه راه انداختند

خلــق را در اشتباه انداختنـد

اين گــروهِ منـحرف از راهِ تـو

 وز جهــادِ فـي سَبــيلِ اللهِ تـو

سنگـرِ امــنِ جهانخواران شدند

 با هـوایِ نفس هم پيمان شدند

با شعـارِ دلكشِ خــطّ امـام

 دشمني كردند با رأس نظـام

اين خواصِ سركشِ بَد سرگذشت

 درغبــار فتنـۀ هشتـاد و هـشت

دسـت در دسـتِ اراذل داده انـد

 سنگرِ حق را به باطــل داده انـد

&

اي خمـينی ای امـامِ لالــه ها

 ای عــلمــدارِ تمـامِ لالــه ها

گــر به پا دارنــدگانِ غائــله ،

هي بگيرند از ولايت فاصلــه

گرچه از اين عدّۀ پيمان گُسِل

خورده ايـم آقا  دمـادم خون دل

گــركه ما هــردم عزادار توايـم

تا به پاي جـان وفــادار توايــم

با تو آن عهدی كه بستيم ای امام،

رهـــروِ راهِ توهستيــم ای امـام

بهــرِ تــو تا بذلِ جان آماده ايم

 دستِ بيعــت با ولايت داده ايم

اي تو ما را ســيد و ما را ولی

 بعد تو مولاي مـــا سيد علی...

علی اکبر شجعان

ای روشن از فروغ تو ارض وسما علی

آیینه ی مقدّس ایزد نما علی 

ای مشعلِ هدایت و ای مظهر صفا

وی جانشین منتخب مصطفی علی 

ای مجری عدالت و ای کاتب کتاب

وی قهرمان فاتح خیبرگشا علی 

پشت وپناه مردم مظلوم و مستمند

ای شهسوار مملکت لافتی علی 

ای تکسوار عرصه ی مردی و عاشقی

ای مفخر خدا و رسول خدا علی 

ای خاک پاک راه توام توتیای چشم

وی معدن فضیلت و کانِ سما علی 

در وصفت از رسول وصیّی و وارثی

در شأنت از خدای رَسَد هَل اَتی علی 

آئینه ی تمام نمای محمّدی (ص)

ای پیشوای محترم انبیا علی 

یا صاحِبَ الکِرامةِ والجودُ وَالعَطا

یا شافِعَ القیامةُ یَومِ اَلجزا علی 

یا باعِثَ الوُجودِ تمامیِّ کائِنات

یا سَیِّدَ الأئِمَّةِ وَالأَوصیا علی

علی اکبر شجعان

شکسته سد ایمان ماهواره

ز بس که کرده طغیان ماهواره

برای جنگ با عقل و عقیده

نهاده پا به میدان ماهواره

فساد انگیخته در خانواده

ضرر دارد فراوان ماهواره

هویت را ، جوانی را ، شرف را

گرفته از جوانان ماهواره

شده ابزار جنگ نرم دشمن

شده سرباز شیطان ماهواره

نموده پایه های دین و مذهب

همه از بنیه ویران ماهواره

دریده پردۀ حُجب و حیا را

ز کید و مکر پنهان ماهواره

دریغا در میان خانواده

نشسته جای قرآن ، ماهواره

گشوده بال خود ، جای فرشته

خزیده کنج ایوان ماهواره

هجوم آورده چون باد خزانی

به باغ سبز ایمان ماهواره

نموده خاطر جمع جوانان

پریشانِ پریشان ماهواره

مرو از بهر مهمانی به جائی  ـ

که آنجا هست مهمان ماهواره

اگر بودند می دیدند آیا ؟

در این دنیا شهیدان ، ماهواره ؟ ...

علی رضا شجعان 

اي ضريحت همه را قبله ی حاجات حسين

ذكر نامت به لبم در همه اوقات حســين

كعبــه هردم بـه طواف حَرَمت مي آيد

اي خدا را به جهان مظهر و مِرآت حسين

دست در دست ستمگر ننهادي و هنـــوز

آيد از حنجره ات نغمه ی « هيهات» حسين

تو چه كردي كه خدا تا به قيامت كرده

در دل خلق بـه پـا ماتمِ عُظمـات حسين

در كنــار بدنت آمدم و ديدم كـــه ـ

تيغ كين بوسه زده برهمه اعضات حسين

دم به دم داغ بـه داغ دلت افزود عدو

اي بـه قربان تـو و قلب شكيبـات حسـين

مي شــوي پيـشـروِ قـافـلـه و مي آيـد

دختر فاطمـــه همواره به همرات حسين

بر سر ني سر تو جلوه گري مي كند و ـ

مي شود چشمِ رقيـّه به رُخَت مات حسين

دخترت گاه به رخساره ی خود حس ميكرد

دست سنگين و پر از سيلي اَعدات حسين

چه گذشته بـه دل خواهر تو وقتي كه ـ

ديده چشمـان تَـر و خشكي لبهات حسين

*‌‌‌‌‌ ‌‌ * ‌‌ *
شام روشن شده از روي تو اي ماه وببين

چشــم هــا آمده از بهر تماشات حسين

خوب شــد بودي و ديدي چــــه كشيد

اهل بيت تــو به دروازه ی ساعات حسين

خوب شد آمدي و دختر غمديده تــورا

كرد در گوشــه ی ويرانه ملاقات حسـين

دختر كوچك تو پيش تو جان داد چو ديد

غرق خاكستر و خون چهره ی زيبات حسين

علي اكبر شجعان

بيا، ما را براي كربلا رفتن مهيا كن

براي داغ گل هاي جوان، خود را شكيبا كن

قاسم یزدانی

در خيالم ستاره مي­ كارم

مي­ كني خانه­ ي دلم سر سبز

روشني مي­ دهي شب تارم

اي پگاه نگاه تو آبي

بي تو در غربتي گرفتارم

اي بلنداي آرزوهايم

وي مسيحاي روح بيمارم

شاهد خلسه­ هاي روحاني

محرم و آشناي اسرارم

سرنخ عشق داده­ اي دستم

از دلت مهر بر نمي­ دارم

با تو بودن كليد خوش بختي

از غروبت هميشه بيزارم

باز هم ايستگاه روزي تو

باز هم در هواي ديدارم

قاسم یزدانی

این خانه از امروز خزان می­ گردد

غمناک­ ترین جای جهان می­ گردد

این خانه که با عشق چراغان بودَست

تاریک ز داغ کهکشان می­ گردد

هم زخم به سینه­ ی زمین می­ آید

هم داغ نصیب آسمان می­ گردد 

پیشانیِ تاریخ به چین می­ اُفتد

سروِ قد عشق هم، کمان می­ گردد

خورشید زِ خانه­ ی امامت پر زد

با باغ بهشت هم زبان می­ گردد 

حالا که چراغِ این سرا شد خاموش

با اهلِ حرم که مهربان می­ گردد؟

این کوثرِ مهربانِ دنیا، افسوس

در خاک غریبانه نهان می­ گردد 

عمری است پس از رفتن زهرا، شیعه،

دنبالِ مزارِ بی­ نشان می­گردد

قاسم يزداني

به مهر ولایت دلم می­ سپارم

به عشقش ورق می­خورد روزگارم

من آنم که سرباز این مرز و بومم

 و بر عهد و پیمان خود استوارم

قدم می­ زنم بر مدار حماسه

به آئین و مذهب، ولایتمدارم

مدال شجاعت به دستم همیشه

که در ذهن تاریخ هم ماندگارم

جوانم که در سینه ­ام عشق میهن

و در سر پر ازشعر و شور و شعارم

من از شهر رزم آوران بسیجم

که از کوچ آئینه­ ها بی­قرارم

از آن دم که پروانه­ ها پر گشودند

من از شاپرک­ها فقط می­ نگارم

به عطر بهاران قسم، شهر شیراز

همیشه بُود مایه­ ی افتخارم

بیا خطّه­ ی فارس را گل بکاریم

بیا ای دلاور گل خوش عذارم

تا بر مدار عشقت خط نشان كشيدم

مهتاب ديگري را در آسمان كشيدم

يك جرعه از نگاهت در ساغر دلم ريخت

دل از همه بريدم، دست از جهان كشيدم

تا مژده­ي وصالت نقش خيال من شد

در صبحگاه چشمت روح اذان كشيدم

در مسجد نگاهت زانو زده نگاهم

از سجده­هاي چشمت باغ جنان كشيدم

دل داده­ام به دستت، ليلاي من كجايي؟

بس طعنه و شماتت از اين و آن كشيدم

تقديم كرده­ام من، دار و ندار خود را

شايد به وعده­ي عشق صبحي جوان كشيدم

قاسم یزدانی

در همهمه­ ها گوش جهان کر شده است

ظلم آمده از زمان فراتر شده است

دنیا شده کور وَ آدمیّت مرده

قابیل به نقشِ یک برادر شده است

این جاست بهشت و باغِ زیتونی که،

غارت زده از دستِ ستمگر شده است

در هجمه ­ی تیر و زوزه ­های موشک

گلبانگِ اذانِ غزه پرپر شده است

این سفره­ ی افطار، چه حالی دارد

حالا که به جوی خون شناور شده است

در بُهت و سکوت و اِدّعاهای دروغ

مظلوم کشی قابلِ باور شده است

آرام­تر از همیشه هست این خانه

این خانه که با خاک برابر شده است

آوار فرو ریخته بر دوشِ زمین

این قطعه­ ی خاک جورِ دیگر شده است

بگذار که عقده­ های خود وا بکند

طفلی که کنون بدون مادر شده است

قاسم یزدانی

غم خورشید خوبان

چه شوری در سرت داری محرّم
که بر دل داغ می آری محرّم

کتاب سرخ عاشورا به دستت
به تن رخت عزا، داری محرّم

تو تنها ماه خون رنگی که حتی
زمستان لاله می کاری محرّم

تو جاری در فضای کربلایی
که ناز گل خریداری محرّم

به رخسارت نباشد گرد خواری
که از ذلت تو بیزاری محرّم

به رنگ سرخ می مانی همیشه
به آئینت وفاداری محرّم

مبادا در زلال اشک هایت
مرا بی بهره بگذاری محرّم

چه می شد در غم خورشید خوبان
مرا یک ذرّه بشماری محرّم

قاسم یزدانی

محمد ضیایی پور

محمد ضیایی

ساحل زيباي چشمت كاش طوفان زا نبود

رودِ چشمت نازنين وابستۀ دريا نبود

چشم آرامت خبر از موج سركش مي­دهد

كاش چشمان قشنگت ابر باران زا نبود

كاش مي­ شد تا غمت قسمت كنيم اي خوب من

تا به دوشَت عالمي غمهاي پابرجا نبود

آبيِ چشم تو مي­ شويد فغان اشك را

كاش اشك درد روي گونه ­ات پيدا نبود

كاش مي­ شد خنده بر صبح لبانت بشكفد

غم هم آغوش شكر ريز لبِ زيبا نبود

كاش مي­ شد در عبور جاده­ اي بي­ انتها

همسفر ردّي ز ما بر سينه صحرا نبود

كاش اين شام سيه تا صبح صادق مي­ دويد

همسفر ردي ز ما بر سينه صحرا نبود

محمد ضیایی

باده از چشم خمار تو چشيدن دارد 

سرخي رنگ شرابي به لبت مانده بجا

سوختن در شب ناز تو خريدن دارد

زير مهتاب و لب چشمه و گل رقص چمن

بر چمن زار لبت شوق چريدن دارد

وصل بي­حاصل و شب رفت زاقبال بدم

كامم آتش شد و حالي كه شنيدن دارد 

گر چكد خون دل از بركة چشمم همه عمر

مي­كشم بار غمش گر چه كشيدن دارد

همچو پروانه زدم پر به مكافات عمل 

سوخت بال و پر و دل قصد پريدن دارد

مي­رود يار و پرم نيست كه تا پر بزنم 

صبح بيدار دلم شام رسيدن دارد

رفتم حرم فضاي حرم غم گرفته بود

گويا عزاي آينه عالم گرفته بود

بانوي آب و آينه آنجا حضور داشت

زينب براي مرثيه­ ها دم گرفته بود

بال و پر فرشته صدايش عجيب بود

آدينه بود و رنگ محرّم گرفته بود

اشك از تمام چشم زمان داشت مي­ چكيد

روي ضريح هاله ی شبنم گرفته بود

امشب تمام صحن حرم خيس اشك بود

زائر براي فاطمه ماتم گرفته بود

آميخته عطر نرگس بوي حبيب عشق

شهدِ خوشی بهشتِ حرم را گرفته بود 

يك هاله نور مدار حرم را احاطه كرد

نوري عظيم دامن  آدم گرفته بود

گردیده بود صحن، غرق در عزا و درد

مهدي براي زخم كه مرهم گرفته بود

محمد ضیایی

سربازم و سرباز کفن پوش ولایت

من حافظ خاک وطنم شعر شجاعت

از خطّه­ ی شیرازم و جان بر کف میهن

هیهات که هرگز بکشم ننگِ حقارت

من رهروِ آن پیرِ خراباتِ خمینم

آن رهبر فرزانه و فانوس هدایت

تا خون به رگم هست و نفس هست به کامم

در حسرت پروازم و در شوق شهادت

از فارسم از شهر شهیدان سرافراز

بر دوش کشم تا به خدا بار امانت

زیر عَلَمِ سرخ حسین شاه شهیدان،

بر شانه کشم نامِ ولایت به اطاعت

من یار جوان دادم و فریاد شهیدم

از کودکی­ ام داده خدا مهر امامت

جا مانده­ ام از کوچ دلیران دلاور

از قافله­ ی لاله رخان تا به قیامت

هرگز ندهم یک وجب از خاک به دشمن

هرگز ننشینم به تماشای خیانت

بوسه بايد از لبي خندان گرفت

زير مهتاب بهاري جان گرفت

وصل در ايمان شب بايد خريد 

زنگ از درياي با ايمان گرفت

قصه بايد در سحر نجوا شود 

معرفت از حرمت باران گرفت 

خلوت شب جاي رندي نيست نيست

خرقه ی رندي دگر ارزان گرفت 

بايد اين پَر قصة پرواز ساخت 

چون كبوتر اوج بي پايان گرفت

در حريم امن دلبر امن شد 

در وراي سينه­ ها سامان گرفت

در مسير «صبح»با آئينه رفت

سينه بر تير شب طوفان گرفت

از تبسم شد گريزان، چهره شست

بوسه بايد از لبي خندان گرفت

محمد ضیایی

دوباره مي­شود آشفته، خوابِ كودك­ها

به بالِ شاخه ی زيتون، به تابِ پيچك­ها

به جرمِ بودن و ماندن، گلوله مي ­ريزند

به سقف خانه ی رؤيايیِ عروسك­ها

و غزّه مي­ گذراند شبی چنين خونين،

به زيرِ بمب وگلوله، به دستِ شكلك­ها

و می ­شكند تُنگِ ماهيانِ سرخ و سفيد

كشيده يك شبه در خون، نشاطِ ميخك­ها

بيا كه سنگ بگيريم و هم صدا گرديم،

وبشکنیم غرورِ بتِ مترسکها

ز خواب غفلت ايام آشنا برخيز

تنِ تو مانده مسلمان به چنگ بختك­ها

بيا دوباره بسازيم خانه­ اي كوچك

و بشكنيم براي عروسك، حصار قلّك­ها

محمد ضیایی

 وقتي خزان باغ گل تفسير مي گردد

هُرم عطش بر پيكر گل تير مي گردد

خشكيده گلهاي اقاقي رازقي حالا

نسرين به زير تيغ ها تكثير مي گردد

در ظهر زخمي هي اذان از شاخه مي افتد

وقتي مشبك قامت تكبير مي گردد

طوفان به باغ افتاده گل را مي كند صد چاك

فرياد گل خاموش و عالم گير مي گردد

حالا فراتي منجمد كج كرده راهش را

رفع عطش خون از دم شمشير مي گردد

يك غنچه كامش خشك تر از كام هر مشك است

پيكان عطش را مي نشاند شير مي گردد

يك باغبان آنسوتر از اين باغ مي گريد

در حسرت باغ خزان هي پير مي گردد

فصل خزان و باغ حالا برگ ريزان است

گلهاي زخمي، تشنه بر زنجير مي گردد

محمد ضیایی

امشب تمام صحن حرم خيس اشك بود

زائر براي فاطمه ماتم گرفته بود

آميخته عطر نرگس بوي حبيب عشق

شهدي چه خوش، بهشت حرم گرفته بود

يك هاله نور مدارِ حرم را احاطه كرد

نوري عظيم دامنِ آدم گرفته بود

يكباره صحن و حرم در عزا و درد شد

مهدي براي زخم كه مرهم گرفته بود

محمد ضیایی