سروده های ارزشی

اي ضريحت همه را قبله ی حاجات حسين

ذكر نامت به لبم در همه اوقات حســين

كعبــه هردم بـه طواف حَرَمت مي آيد

اي خدا را به جهان مظهر و مِرآت حسين

دست در دست ستمگر ننهادي و هنـــوز

آيد از حنجره ات نغمه ی « هيهات» حسين

تو چه كردي كه خدا تا به قيامت كرده

در دل خلق بـه پـا ماتمِ عُظمـات حسين

در كنــار بدنت آمدم و ديدم كـــه ـ

تيغ كين بوسه زده برهمه اعضات حسين

دم به دم داغ بـه داغ دلت افزود عدو

اي بـه قربان تـو و قلب شكيبـات حسـين

مي شــوي پيـشـروِ قـافـلـه و مي آيـد

دختر فاطمـــه همواره به همرات حسين

بر سر ني سر تو جلوه گري مي كند و ـ

مي شود چشمِ رقيـّه به رُخَت مات حسين

دخترت گاه به رخساره ی خود حس ميكرد

دست سنگين و پر از سيلي اَعدات حسين

چه گذشته بـه دل خواهر تو وقتي كه ـ

ديده چشمـان تَـر و خشكي لبهات حسين

*‌‌‌‌‌ ‌‌ * ‌‌ *
شام روشن شده از روي تو اي ماه وببين

چشــم هــا آمده از بهر تماشات حسين

خوب شــد بودي و ديدي چــــه كشيد

اهل بيت تــو به دروازه ی ساعات حسين

خوب شد آمدي و دختر غمديده تــورا

كرد در گوشــه ی ويرانه ملاقات حسـين

دختر كوچك تو پيش تو جان داد چو ديد

غرق خاكستر و خون چهره ی زيبات حسين

علي اكبر شجعان

شکسته سد ایمان ماهواره

ز بس که کرده طغیان ماهواره

برای جنگ با عقل و عقیده

نهاده پا به میدان ماهواره

فساد انگیخته در خانواده

ضرر دارد فراوان ماهواره

هویت را ، جوانی را ، شرف را

گرفته از جوانان ماهواره

شده ابزار جنگ نرم دشمن

شده سرباز شیطان ماهواره

نموده پایه های دین و مذهب

همه از بنیه ویران ماهواره

دریده پردۀ حُجب و حیا را

ز کید و مکر پنهان ماهواره

دریغا در میان خانواده

نشسته جای قرآن ، ماهواره

گشوده بال خود ، جای فرشته

خزیده کنج ایوان ماهواره

هجوم آورده چون باد خزانی

به باغ سبز ایمان ماهواره

نموده خاطر جمع جوانان

پریشانِ پریشان ماهواره

مرو از بهر مهمانی به جائی  ـ

که آنجا هست مهمان ماهواره

اگر بودند می دیدند آیا ؟

در این دنیا شهیدان ، ماهواره ؟ ...

علی رضا شجعان 

ای روشن از فروغ تو ارض وسما علی

آیینه ی مقدّس ایزد نما علی 

ای مشعلِ هدایت و ای مظهر صفا

وی جانشین منتخب مصطفی علی 

ای مجری عدالت و ای کاتب کتاب

وی قهرمان فاتح خیبرگشا علی 

پشت وپناه مردم مظلوم و مستمند

ای شهسوار مملکت لافتی علی 

ای تکسوار عرصه ی مردی و عاشقی

ای مفخر خدا و رسول خدا علی 

ای خاک پاک راه توام توتیای چشم

وی معدن فضیلت و کانِ سما علی 

در وصفت از رسول وصیّی و وارثی

در شأنت از خدای رَسَد هَل اَتی علی 

آئینه ی تمام نمای محمّدی (ص)

ای پیشوای محترم انبیا علی 

یا صاحِبَ الکِرامةِ والجودُ وَالعَطا

یا شافِعَ القیامةُ یَومِ اَلجزا علی 

یا باعِثَ الوُجودِ تمامیِّ کائِنات

یا سَیِّدَ الأئِمَّةِ وَالأَوصیا علی

علی اکبر شجعان

ای امـام راحـل ای روحِ خدا

 ای به جانان واصل ای روحِ خدا

ای به قـربـانِ نـگـاه مسـت تو

 بر سر مـا سـايبـانِ دسـت تـو

ای سـرآغـازِ كتـابِ عشــق ما

 ای درخشان آفـتابِ عشـق مـا

بعـدِ تو، ای باغبـانِ انــقــلاب

 گشته ابری آسمــانِ انقــلاب

لــكّه های سركـش ابـر سياه

هجـمه آوردند ازهر سو به ماه

ای رسـولِ بـي نـظـيرِ انـقلاب

 بعـد تو، بعـد ازغديــر انـقلاب،

از جفـــایِ همـرهانِ بـي وفـا

باز غوغـایِ سقـيفه شـد به پا

همرهانِ مانده جا از همـرهی

 بر عليــه نایـبَت سيـد عـلـي

فتنه پشـت فتنه راه انداختند

خلــق را در اشتباه انداختنـد

اين گــروهِ منـحرف از راهِ تـو

 وز جهــادِ فـي سَبــيلِ اللهِ تـو

سنگـرِ امــنِ جهانخواران شدند

 با هـوایِ نفس هم پيمان شدند

با شعـارِ دلكشِ خــطّ امـام

 دشمني كردند با رأس نظـام

اين خواصِ سركشِ بَد سرگذشت

 درغبــار فتنـۀ هشتـاد و هـشت

دسـت در دسـتِ اراذل داده انـد

 سنگرِ حق را به باطــل داده انـد

&

اي خمـينی ای امـامِ لالــه ها

 ای عــلمــدارِ تمـامِ لالــه ها

گــر به پا دارنــدگانِ غائــله ،

هي بگيرند از ولايت فاصلــه

گرچه از اين عدّۀ پيمان گُسِل

خورده ايـم آقا  دمـادم خون دل

گــركه ما هــردم عزادار توايـم

تا به پاي جـان وفــادار توايــم

با تو آن عهدی كه بستيم ای امام،

رهـــروِ راهِ توهستيــم ای امـام

بهــرِ تــو تا بذلِ جان آماده ايم

 دستِ بيعــت با ولايت داده ايم

اي تو ما را ســيد و ما را ولی

 بعد تو مولاي مـــا سيد علی...

علی اکبر شجعان

اَلوَلایاتُ مَضامیرُ الرَّجال:

مسؤلیتها، ميدانهاى مسابقه ى  شما است.

جانِ من آموز رمز زندگی

از علی در عالَمِ درماندگی

در مقام و منصبِ اَمّارگی

کن علیهِ نفسِ خود سازندگی

از علی بشنو برادر این مقال

اَلوَلایاتُ مَضامیرُ الرَّجال

نفس را سرکوب کن درهرمقام

کی مقامی شد برای کس مُدام

چون که گیری یک اموری را زمام

یاد آور گفته ی اوّل امام

باشد این پُست و مقامت را مجال

اَلوَلایاتُ مَضامیرُ الرَّجال

چون به پُستی می رسی خود را مباز

در مقامِ امتحانی خوش بساز

پُستها وادار می سازندت به ناز

گفتم و می گویمت بازهم باز

گفته ی مولا علی طبقِ روال

اَلوَلایاتُ مَضامیرُ الرَّجال

علی اکبر شجعان

دوباره مرغِ دل را بال و پَر سوخت

درختِ عدل و دین را بارو بَر سوخت

به حالِ خسته ی زهرایِ اَطهَر،

دلِ خون گشته ی خَیرُ البَشَر سوخت

گُلِ رُخسارِ زهرا در جوانی،

زِ جورِ دشمنان از اشکِ تر سوخت

چه زهرایی که خون گریید چندی

دلِ پاکش زِ هجرانِ پدر سوخت

از آن آتش که برپا شد زِ اَعدا

دلِ خورشید در رُخسارِ قمر سوخت

زِ جَنّت دیده واکُن یا مُحَمّد(ص)

ببین باغَت زِ بیدادِ عُمَر سوخت

گلِ باغِ تورا پهلو شکستند

نهالِ نورَسِ او را ثمر سوخت

علی بشتاب کز جورِ پلیدان،

گُلَت اندر دلِ دیوارو در سوخت

بمیرم من علی مظلومتر شد

دلِ عالَم برآن مظلومتر سوخت

#

تو ای ماهِ شبِ مظلومِ تاریخ

چرا قدِّ هِلالَت را شرر سوخت

چو پهلویِ تورا  مولا علی دید،

به حالِ زارت از سوزِ جگر سوخت

علی شد بی تو تنها در مدینه

در این راهِ بلا بی همسفر سوخت

پَس از تو چاه و نخلِستان پناهَش،

زِ دردو داغِ تو شب تا سَحَر سوخت

پس از تو مجتبی مسمومِ کین گشت

حُسینت را عَطَش کام و جگر سوخت

نبودی کربلا، کز تشنه کامی

ببینی کامِ آن والا پسر سوخت

دلِ زینب به هنگامِ اسیری،

زِ دیدارِ سری در طشتِ زر سوخت

بمیرم من که پهلویِ تو زهرا

زِ ظلمِ ظالمان از میخِ در سوخت

دلِ «محزون» درونِ سینه بگداخت

وزآن آتش مرا پا تا به سر سوخت

علی اکبر شجعان

و چشمه ای همه خوناب می شود چشمم

به رهگذار تو در قـــاب می شود چشمم

و با جمـال تو شــاداب می شــود چشمم

پی شفــای تو ای زخم خورده بهر دعا

مقیـم گوشه محــراب می شــود چشمم

کنار بستر بیماری ات ز شب تا صبـح

چو شمع خسته و بی خواب می شود چشمم

اگر که ساحل وصلت نمی شود نزدیک

اسیــر پنجـه گــرداب می شــود چشمم

کنار تربت پــاک تو ای ستــاره من

شـریک غربت مهتــاب می شــود چشمم

دمی که قصه داغ غـم تو می گویـم

اي ضريحت همه را قبلة حاجات حسين 

ذكر نامت به لبم در همه اوقات حســين

كعبــه هردم بـه طواف حَرَمت مي آيد

اي خدا را به جهان مظهر و مِرآت حسين

دست در دست ستمگر ننهادي و هنـــوز

آيد از حنجره ات نغمة « هيهات » حسين

تو چه كردي كه خدا تا به قيامت كرده

در دل خلق بـه پـا ماتم عُظمـات حسين

در كنــار بدنت آمدم و ديدم كـــه ـ

تيغ كين بوسه زده برهمه اعضات حسين

دم به دم داغ بـه داغ دلت افزود عدو

اي بـه قربان تـو و قلب شكيبـات حسـين

مي شــوي پيـشـروِ قـافـلـه و مي آيـ

دختر فاطمـــه همواره به همرات حسين

بر سر ني سر تو جلوه گري مي كند  و ـ

مي شود چشم رقيـه به رُخَت مات حسين

دخترت گاه به رخسارة خود حس مي كرد

دست سنگين و پر از سيلي اعدات حسين

چه گذشته بـه دل خواهر تو وقتي كه ـ

ديده چشمـان تَـر و خشكي لبهات حسين

*‌‌‌‌‌ ‌‌     *  ‌‌     *

شام روشن شده از روي تو اي ماه و ببين

چشــم هــا آمده از بهر تماشات حسين

خوب شــد بودي و ديدي چــــه كشيد

اهل بيت تــو به دروازة ساعات حسين

خوب شد آمدي و دختر غمديده تــو را

كرد در گوشــة ويرانه ملاقات حسـين

دختر كوچك تو پيش تو جان داد چو ديد

غرق خاكستر و خون چهرة زيبات حسين

علي اكبر شجعان

علی عشقَست و پرچمدارِ عشق است

علی گنجینه ی اسرارِ عشق است

علی سر چشمه ی فیض الهی است

علی دریایِ گوهرباری عشق است

علی آیینه ی لطفِ خداوند

علی فرماندهِ پیکارِ عشق است

علی از کعبه تا محراب طی کرد

علی آن کاروانسالارِ عشق است

علی باشد وَصی خَتمِ رُسُل را

علی در زندگانی یارِ عشق است

علی شمسِ جهان آرای هستیست

علی سرچشمه ی انوارِ عشق است

علی عدل و علی تقوا، علی عشق،

علی روشنگرِ افکارِ عشق است

علی بُنیانگذارِ عشقبازیست

علی آن نقطه ی پرگارِ عشق است

علی در عاشقی عاشقتر از عشق

علی مولا و میدان دارِ عشق است

علی اکبر شجعان